A mestra das saias longas (2)

.../...
-¿Amalia…?

-¡Servidora, dona Ana María!

-¿Onde estás, que te oio pero non te vexo? Quérote aquí diante, na primeira fila, pois, como di o meu home, os máis altos sempre diante, cos gastadores!

-Eu sonlle mediana, e estou ben onde estou, pois grazas a Deus téñolle bo oído, e de vista non ando mal; ¡iso dos gastadores é no Exército, que por algo o dirá o Coronel Pardo!

-Ti estás chamada a altos designios, polo aplicada e polo esperta que es; daquela tes que ir adiantándote, aproximándote!

Díxollo en castelán, na lingua dos catedráticos, pero Amalia viña de fidalgos, así que nese aspecto da docencia tampouco tivo problemas. ¡Nin problemas de docencia nin da decencia! Aquelas profesoras da Normal para curas só lles faltaba a tonsura, pero o Papa non as coñecía; pasáballes coma ás tres Marías, que estiveron cerca da cruz, aínda que os sucesores de Pedro ignorárono.

As compañeiras, ¡algunhas, precisamente as virxes necias!, ollárona con envexa, e desde aquel día Amalia deu en chorar, unhas veces a soas e outras coas amigas:

-¡Señor, que fago aquí, en Lugo, amurallada, coa de fanegas a prado que ten meu pai! Aqueles veciños, se o envexan, disimulan!

Pero o pai estaba orgulloso de ter unha filla no estudio, e un fillo para herda-los prados, un irmán para matarlle as toupas, e uns veciños para traballarlle de balde, polo menos en tanto en canto seguise sendo o cacique do lugar; iso non o entendía Amalia porque non viña nos libros de texto, e no Misal menos aínda. Ela, cos textos nunha carteira de coiro, colgada do lombo, e unha das súas amigas, concretamente a Pepa, cos libros na man esquerda, pois a dereita tiña que usala para enganchetar á Amalia, polos Cantóns, volta arriba e volta abaixo, que así paseaban daquela as colegas:

-Xa me tarda por ir á casa, que ata pouco me veñen ver; ¡será porque teñen que vixiar as aradas outonías! E miña nai, a pobre, que prefire te-las criadas pelando a pava cos criados mentres ela monda as pataquiñas do caldo. ¡Deuse por ben casada, para acabar de criada!

Pepa tamén tiña o corazón de ouro, ¡que iso din dos que o teñen xeneroso!

-Túa nai é admirable, que sempre o di a miña; teñen de común, ámbalas dúas, que son exemplares neste mundo dos incapaces, ¡dos incapaces de ser exemplares! Ámbalas dúas casaron ben, pois a propiedade de meu pai, sen comparala coa túa, non deixa de ser envexable. Casaron ben, che digo, pero, ¿e nós? Cando teñamos escola, e nos destinen ás Canfurnias, se para daquela xa se casou o Médico do lugar, ¿con quen casamos, co Cura?

-¡Ai por Deus, Pepiña, xa estás con bromas! ¡Eu prefiro ser nai de familia, de familia numerosa…, con tal de que sexa allea!

-¿Pourquoi, mademoiselle? ¡Se pode saberse!

-¿Ti es boba, ou faste? Un matrimonio, se lles funcionan ben as regras, pode chegar a ter unha ducia de fillos, pero, ¿unha mestra? ¡Unha mestra pode reunir dúas ou tres ducias…, de alumnos! ¿Daquela, cal sae gananciosa?

Ríronse de si mesmas, do porvir que lles esperaba; namentres cruzáronse con dous ou tres mocetóns engarabatados, pero tan escravizados polo fútbol, pola súa discusión futboleira, que nin para elas miraron, e iso que eran dúas mestras in pectore! ¡Iso, de boa dianteira, con moita dianteira e pouco escote: claro, estaban normalizándose!

Nisto, a Pepa, parándose en seco:

-¡Aí, Deus, que pouco sentido teño! Voume para a pensión, para estudiar, que mañá tócanos música, e eu, que aínda non sei distinguir as corcheas dos bemoles!

-Tranquila, muller, que xa me poñerei diante, como di don Ana…; en música, si, e ti detrás, que así non che pregunta. Xa sabes que, se o regalo é bo, dona Inxusta aproba.

-¡Ti ben falas, que na túa casa estades afeitos a dar, pero máis a recibir regalos, cousa que non pasa na miña! ¿Como lles digo que garden para xuño un xamón dos da cocha grande, co que se precisan os cartos para…, entre outras cousas, para terme aquí?

Xa no portal da Amalia choraron outro pouco, e rezaron; ¡rezaron por dona Inxusta, pois aquela si que tiña bemoles, cata-los xamóns en vez de ensinar como Deus manda! Para unha artista coma ela pagábanlle pouco, iso é certo, pero as alumnas non tiñan culpa. ¿Como se pode subir ao Ceo, pasando pola igrexa da parroquia, sen saber música, sen participar nos cantos gregorianos? As dúas tiñan bo oído, pero o solfexo tamén require estudo, unha transferencia dos saberes.

Ao día seguinte Pepa non se puxo detrás, que non llo permitía a súa conciencia; estudara de noite, tanto que incluso cantaruxou pola ventá; nisto pasou un sereno, e deulle ao pito:

-¡A calar, que para músico eu!

Pepa cerrou a ventá, e volveu ao libro: “… las notas musicales son siete, do-re-mi-fa-sol-la-si, las cuales, según su ubicación en el petagrama, denotarán si son graves o agudas. Como los signos no tienen una misma colocación en el pentagrama, es necesario determinarla por medio de una señal que se coloca al principio del pentagrama o partitura, y que se llama “Clave”. Son varias las claves que se usaron a través del tiempo…

-¿Pero, chica, como es que sabes tanto de música criándote en la aldea?

Pepa, toda humilde, pouco menos que de xeonllos:

-Precisamente por iso, señora, precisamente por iso; ¿non sabe que nas aldeas comeza o galo, e seguen os paxariños? ¿Quere que lle cante uns trinos do paporroibo?

-¡Non, por hoxe non; pero non esquezas que a final será en xuño, e daquela non me chega cun paporroibo, pois, por roibo que o teñan, un papo de paxaro é menos có dun pavo! ¿Enténdesme, nena?

-¡Si, señora; e grazas polo de nena, que tamén me chama así miña nai, co criada que estou…!

Para educación, en Lugo, a Normal; ¡mellor que coas Pepas! Seguidamente houbo matemáticas, que eran o forte da Amalia. Aquí a nota deuna ela resolvendo un problema de logaritmos. A profesora, ao ver que a rapaciña sabía máis do que ela lle ensinara:

-Pero, Amalia, es que vas a pasantías; te dá clases el señor Ratón?

-¡Non, señora, pero teño un libro de Vázquez Queipo…!

-¡Ah; es que hai matemáticos en tu pueblo? ¿O te refieres al General Queipo de Llano?

-Señora, este Queipo non é Abade de Samos, pero foi un veciño ilustre, ademais de ilustrado. Naceu no pazo de Lusio… Por máis datos, seica era neto do conde de Toreno…, e competiu en saberes cun asturiano, co señor de Jove y Llanos, pero eu opinaría que lle pasou diante, pois o noso non tivo que estar preso nos alxubes do castelo de Bellver, en Mallorca, para montarse unha táboa de logaritmos…

-Niña, cállate, que nos haces perder el tiempo; estamos en clase de matemáticas, y no de Historia…

A partir daquel episodio Amalia convenceuse de que os profesores non soportan alumnos, ¡nin alumnos nin alumnas!, que o saiban todo de todo. ¡Para aprobar, calar!

¡Que gozada as clases da Normal! O malo era que apenas había rapaces matriculados, así que, por ben que se portasen, elas, os admiradores escaseaban! Isto tiña a súa transcendencia pois, de obtida praza, e cos médicos casados, ¡tan poucos que había!, á mestra só lle quedaba casar cun zoqueiro, ou cun ferreiro, ou cun carpinteiro…, salvo que aínda seguisen solteiros os fillos do Alcalde!

A química era máis amena porque a daban no laboratorio da Normal. Amalia non podía evitar as lembranzas do taberneiro da súa aldeíña: Alcohol termina en –ol, pero o viño do veciño terminaba subíndoselle á cabeza, e daquela comezaba a contar contos, contos pícaros, verdes, así que a rapaciña víase obrigada a fuxir! Un día, que o viu só, só e sobrio, atreveuse a dicirlle:

-Señor Antón, esta cuba debe ter máis grados que se lla trouxesen de Cuba… ¿Que lle parece se lle engade un mol de auga, co cal, sen deixar de ser viño, o Taberneiro farase rico?

Fíxolle caso, pero os clientes, non, que deixaron de ir á taberna; ¡aquilo foi un suspenso en Química, o único da súa carreira!

-¡Espantáchesme a clientela…!

-Señor, perdoe, que foi sen querer…, ou máis exactamente, querendo, pois eu o que pretendía era soamente salvalo do purgatorio; cos seus contos verdes…, tan verdes que moito me temo que o chamusquen na porta do Ceo!

O vello fíxolle caso, no dos contos pero non no do viño, que tornou ao Ribeiro…, por unhas barricas sen bautizar! Daquela os clientes volveron, pero, pouco a pouco, pois os mortais somos resistentes á graza, incluída a de Deus. ¡Non damos as grazas a quen nos fai ben, senón a quen nos fai graza, aínda que nos leve, de cabeza, ao inferno!
.../...