A educación da peneira

Fálase moito da posverdade e un cavila en certas cuestións.

A primeira é que, certamente, existe pero converteuse nunha ferramenta máis para atacar ao contrario. Se o concepto de posverdade é a distorsión deliberada da realidade, pódese concluír que se trata dunha ferramenta perfeccionada (ou perfecta) coa que a demagoxia non só se lava a cara senón que tamén é capaz de impoñer o propio credo.

A segunda cuestión é ver que actualmente hai periodistas e medios de partido que teñen como misión a xeración dunha determinada realidade. Isto podémolo ver no noso día a día, onde dúas persoas que se atopen nun café poden debuxar dúas visións distintas da realidade.

A terceira é: isto é malo? Non, sempre e cando o debate que xurda entre elas se basee en ideas e non en dogmas, difundidos urbi et orbi polos poderes mediáticos, capaces de defenestrar unha vida persoal e profesionalmente por intereses moi concretos.

Na cuarta chegamos á educación. Iso da educación crítica e en valores, para que serve? Pois vale fundamentalmente para que unha persoa cuestione toda a información recibida e sexa capaz de taparlle as goteiras polas que se coan as mentiras e as verdades deformadas que conforman estes esperpentos políticos e sociais.

Se a democracia quere ser real e converterse no día a día da cidadanía precisa persoas críticas; capaces de beber de todas as fonte, de peneirar criticamente a información, de rebater cada mentira e de poñer a posverdade no único lugar no que pode ser útil: a esterqueira da historia.