Obstáculos e tapóns

Cando o quince de xuño fun a Vilalba, tiven a sorpresa agradable de comprobar que desaparecía o tapón existente na Magdalena para acceder á autovía, co que moito se vai mellorar nese acceso para o tráfico rodado.

Ó ir para Vilalba fun pola carretera tradicional, xa que ía con tempo, e fun máis dando un paseo que viaxando coa presa habitual. E comprobei unha vez máis que non me gusta viaxar polas estradas tradicionais onde tan axiña podes ir a cen, como atopar que na primeira casa que estea á beira lle colocaron ó lado un sinal de cincuenta, co conseguinte risco de que non reacciones axeitadamente, a tempo.

O peor dos casos que coñezo, por triacioneiro, é un sinal existente na saída da cidade de Lugo, onde nun tramo de cen metros situaron un sinal de 60 por hora, e ó lado un radar. O resultado é que caemos como moscas, eu un deles xa hai tempo, polo que quedei escaldado destes indicadores traicioneiros.

Entre Rábade e Vilalba existe o perigoso alto de Gaibor onde se teñen producido accidentes mortais. Pois agora é tremendamente sangrante que por unhas obras eternas para axeitar a zona a un tráfico menos perigoso, obras nas que non se ve traballar, hai diversas sinais que obrigan a ir baixando de velocidade, para nada. Pero hai que respetalas polo que poida pasar.

En fin, que despois do dito, para evitar esas limitacións de velocidade, e comprobar se era máis rápido circular pola autovía, e como aparquei xunto ó auditorio, tirei Magdalena abaixo e atopeime con que xa non había tapón, e unha cuadrilla de obreiros con maquinaria pesada arrasaran coa edificación, deixando espacio libre para que se faga un acceso con xeito.

En Lugo houbo un alcalde, enxeñeiro de profesión, Tomás Notario, que foi alcalde dúas veces, que no seu segundo mandato tomou moi en seio o dos tapóns urbanísticos e cada dous por tres tiraba unha casiña ou un alpendre que estreitaba unha rúa, ou entorpecía o tráfico. O resultado é que o seu mandato se lembra precisamente por esta preocupación, sempre moi de ter en conta en cidades que foron medraron co paso dos anos pero conservando rúas estreitas e edificacións que fan o paso incómodo.

Entrar en Vilalba pola Magdalena desde a autovía, era como pasar do día á noite, dando a sensación de volver moitos anos atrás na historia. Agora, levará o tempo que leve asfaltar aquello e ampliar a vía en toda a súa extensión, pero polo menos podemos pensar que imos ter un acceso decente. Se Vilalba é na actualidade un centro de comunicación de moi alto nivel, as vías que accedan á primeira das nosas estradas deben ter un mínimo de amplitude e seguridade.
Neste caso, a solución está en marcha.

O caso é que, coa emoción de ver derribada a casa que entorpecía o acceso, volvín a Lugo pola autovía, e nin me preocupei de calcular por onde leva máis tempo.

Pero calculando os 40/50 km. Por hora por un lado, e os 120 por outro, pouco importará andar uns kilómetros máis se temos a garantía de que non ven ninguén enfronte de nós, e que a nosa paciencia non se ve alterada por un sinal inoportuno.

Que teñamos sempre boas viaxes.