E se todo fose un manexo?

Desde logo, se o mundo anda normalmente revolto, desde hai tres anos este caos tense acentuado de forma ben perigosa.
O que entre nós era o principal pilar da economía e da estabilidade, a construción, caeu como un castelo de naipes da noite para a mañá deixando detrás un territorio lunar cheo de cascotes. E detrás deste sector, foron afectándose todos aqueles que con el tiñan relación, ata chegar ó momento actual no que os termómetros económicos que veñen ser as bolsas, rexistran baixadas de infarto provocando perdas de miles de millóns de euros ás empresas mais saneadas e volvendo a índices que hai moito tempo estamos esquecidos.
Nin os máis afamados gurús previron a hecatombe, aínda que os que entón parecían agoreiros prognosticaban a final dunha época, sen que gobernos, empresarios e público prestásemos atención ós signos do apocalipse.
E o que era unha crise para un ano no 2008, foise prolongando no tempo, e agudizándose, chegando no momento actual a especularse que aínda queda unha longa travesía no deserto que pode durar unha década.
As forzas (económicas) que nos gobernan efectúan movemento especulativos a diario para investir e retirar ganancias, provocando sucesivos sobresaltos dos que nin os mercados nin nós nos damos recuperado.
E por veces asáltanos o temor, case a seguridade, de que simplemente están a xogar con todos nós, condicionando a nosa vida, forzando as nosas económías, e non porque o país – os países- vaian mal, senón porque índonos mal, ós que controlan os mercados vailles moi ben.
E esta sensación de inseguridade e manipulación non se esvae porque os gobernos actúen decididamente nos mercados e nos ámbitos económicos, xa que comprobamos a cotío que están inermes diante de forzas que os superan un día e outro, decisión tras decisión, apuro tras apuro.
E se todo fose un manexo?. Pois o resultado sería o mesmo, porque levamos tres anos agardando que os mercados se calmen e os mercados non se calmarán ata que os manipuladores estean satisfeitos, e nós totalmente domesticados para camiñar polos vieiros que nos queden cara onde os máis poderosos queren que vaiamos.