O meu imperio

Viaxa o silencio por entre as silvas da conciencia, do recato e un paxaro fai o niño entre o ruxerruxe dunhas follas de salgueiro.

Cantan as chicharras por entre as cascas dos piornos e o ruído rebota contra os muros da indiferenza, da apatía.

Quere o lagarto ser dono do penedo e un raio de sol queima o nervio, a vitalidade da súa memoria. Hai medo no monte alto da extravagancia e os foguetes de luces pérdense por entre as nubes da ansiedade.

Detense o tempo no medio da noite e o silencio acouga á beira dos carpazos do monte Medo. Algún día ladrará o Uriarte cara ao ceo, como facía nos tempos de cando un era neno.

Mentres tanto, moito silencio na revista do imperio. O meu imperio.